Vergeving
Deze week was ik als scheidingsmediator te gast in de Grote Kerk in Apeldoorn als forumlid over het thema Vergeving. Krijgt vergeven nog wel een plek in onze samenleving? En hoe zit dat bij echtscheiding? 1 op de 3 huwelijken eindigt in een echtscheiding. Binnen kerkgenootschappen is dit minder, maar er wordt al een flinke inhaalslag gemaakt.
Scheidingen gaan vaak gepaard met hoogoplopende emoties en conflicten. De vijandigheid en rancune tussen ouders hebben zeer negatieve effecten op de kinderen. Zij raken in loyaliteitsconflict, voelen zich boos, bang en onzeker en missen een voorbeeld van hoe je je eigen problemen positief oplost. Met als gevolg dat zij later een grotere kans hebben om zelf te gaan scheiden.
Alleen al voor je kinderen zou je dus écht moeten proberen om je ex-partner te vergeven en verder te gaan als collega-ouders.
Vergeven heeft een persoonlijk voordeel
Vergeven na echtscheiding pakt niet alleen goed uit voor je kinderen, maar is ook beter voor jezelf. Mensen die niet kunnen vergeven en erg rancuneus zijn hebben meer kans op depressie en andere psychische stoornissen. Ook hebben zij grotere kans op hart- en vaatziekten. Door vergeving voel je je beter en dit heeft een positief effect op je emotionele en lichamelijke gezondheid.
Wat is vergeving
Vergeving is een proces waarbij je steeds minder negatief en steeds positiever wordt jegens degene die je gekwetst heeft. Vergeven is wat anders dan het gebeurde vergeten, de ander excuseren of gratie verlenen. Het is erkennen dat je gekwetst of beschadigd bent door de ander, maar dit desondanks niet langer uiten in negatieve gevoelens, gedachten en gedrag jegens de ander. Dit vraagt tijd en is lang niet altijd even makkelijk. Maar er is zoals eerder gezegd veel mee te winnen.
Rol van de mediator bij vergeving
Als mediator heeft het weinig zin om in de beginfase –de crisisfase – van de scheiding vergeving te stimuleren. Het is dan dikke crisis waarin de scheiding en de directe gevolgen ervan centraal staan. Veel exen geven de ander de schuld van de scheiding en hun trauma. Hevige emoties kunnen de visie op de ex en de scheiding vertroebelen en tot heel onredelijk gedrag leiden.
In deze fase ben ik als mediator vooral gericht op het reguleren van de emoties: ervoor zorgen dat partijen de emoties op de juiste manier en op de juiste plek uiten (dus niet bij de ex-partner of de kinderen).
Als de ergste crisis achter de rug is dan komt er een fase waarin de ex-partners (de aanleiding tot) de scheiding proberen te begrijpen en een plek geven.
Ik help hen daarbij door in gesprek te gaan over waarom de relatie is beëindigd en welke factoren hierbij een rol hebben gespeeld. Zo kan er uiteindelijk begrip ontstaan waarom bijvoorbeeld de ander is vreemdgegaan zonder dat die daarvan wordt vrijgepleit. Vergeving komt dichterbij naarmate de ex-partners beter in staat zijn om de oorzaken van de scheiding in context te plaatsen en niet langer de schuldvraag alleen bij hun ex-partner leggen, maar ook het eigen aandeel onderkennen.
Een mediation is voor mij pas écht geslaagd als cliënt elkaar niet langer zien als een slecht persoon die alleen maar schade berokkent, maar als een mens met fouten en tekortkomingen. Dan is de weg vrij om met elkaar om te gaan als collega-ouders in plaats van ex-partners.
